Hoogstade
Veldhospitaal
Stille getuigen van de Groote Oorlog
"Als het Gods wil is dat ik vandaag nog sterve, dat dien heiligen wil dan maar geschiede"
Achilles Cools, negen uur voor zijn dood
Jean Michel François KUSTERS 
- Wonende te Rotem (3650)
- Geboren op 09-01-1891 te Rekem (3621)
Overlijden
- Overleden op 24-08-1917 te Hoogstade
Militaire gegevens
- Rang: Brigadier / Brancardier
- Eenheid: T.A. in onderhoud bij 15é Linie
Extra Info
Officieel heet hij Jean Michel François Kusters, maar deze overtuigde Vlaming stapt door het leven als Frans. Hij is de ongehuwde zoon van Jean Jacques en Maria Catherina Jansen. Als de Eerste Wereldoorlog uitbreekt, is hij onderwijzer in het Limburgse Rotem. Hij wordt opgeroepen als brancardier en sluit aan bij de ambulancecolonne van dr. Albert De Moor bij de 2de Legerdivisie. Hij is een tijd lang verbonden aan de Colonne Automobile d'Ambulance et de Brancards (C.A.A.B.) in Sint-Rijkers (nu Alveringem).
Vanaf mei 1917 is Frans Kusters brancardier bij het 17de Linieregiment. Op 22 augustus 1917 wordt hij bij de terugkeer uit de eerste linie op de weg van Kaaskerke naar Oude Bareel getroffen door een kogel in de rechterschouder. Ook zijn ruggenmerg wordt geraakt. Hij wordt overgebracht naar het Belgisch militair hospitaal van Hoogstade, dat gevestigd is in het Gasthuis Clep, en overlijdt daar op 24 augustus 1917 om 9.30 uur 's morgens aan de opgelopen verwondingen.
Volgens een bevriend familielid spreekt hij op zijn sterfbed nog de volgende woorden uit: “Mijn familie, mijn God, ik sterf voor Vlaanderen”. Hij wordt op 25 augustus 1917 onder een heldenhuldezerkje begraven op de Belgische militaire begraafplaats van Hoogstade. Tijdens de 13de IJzerbedevaart, op 21 augustus 1932, wordt zijn stoffelijk overschot bijgezet in de crypte van de IJzertoren.
Nog een tweede IJzersymbool, Renaat De Rudder, is eveneens in het militair hospitaal Clep te Hoogstade overleden. In de crypte van de IJzertoren liggen de stoffelijke resten van in totaal negen IJzersymbolen van de Vlaamse Beweging.
Opmerkelijk: Op 1 oktober 1914 wordt Antoon Jongen te Rotem benoemd als hulponderwijzer, ter vervanging van Frans Kusters. In 1916 treedt hij als oorlogsvrijwilliger in dienst van het Belgisch leger. De jongeman raakt meerdere keren gewond, maar enkele dagen voor de wapenstilstand slaat het noodlot toe. Hij wordt door meerdere kogels getroffen en geëvacueerd naar het Rode Kruis-hospitaal L'Océan in Vinkem. Hij zal daar uiteindelijk bijna elf maanden later, op 30 september 1919, alsnog overlijden. Het slachtoffer (25 jaar) wordt op 7 oktober 1919 begraven op de gemeentelijke begraafplaats van Elen, nu een deelgemeente van Dilsen-Stokkem.
